Enigmatyczny związek: zaburzenie zachowania podczas snu REM i demencja

Faza snu z szybkimi ruchami gałek ocznych (REM) wzbudziła ostatnio zainteresowanie ze względu na jej potencjalny związek z neurodegeneracyjnymi stanami mózgu, takimi jak choroba Parkinsona i demencja z ciałami Lewy’ego. Zaburzenie to, znane jako zaburzenie zachowania podczas snu REM (RBD), dotyka około 1 procenta ogólnej populacji na całym świecie i około 2 procent dorosłych w wieku powyżej 65 lat.

Pomimo faktu, że ten stan może dotknąć każdego w każdym wieku, ludzie w wieku 40 i 50 lat często doświadczają objawów. Niezależnie od stosunkowo niskiej częstości występowania tego zaburzenia, jego potencjalna rola jako prekursora lub czynnika ryzyka demencji wymaga dalszych badań.

Co to jest zaburzenie zachowania podczas snu REM?

Zaburzenia zachowania podczas snu REM występują podczas fazy snu REM, która obejmuje tylko 20 do 25 procent całkowitego czasu snu, ale zwiększa się proporcjonalnie w ciągu nocy. Podczas snu REM rytmy mózgu przypominają czuwanie, mięśnie tracą napięcie, a oczy poruszają się szybko pod zamkniętymi powiekami. Zwykle ten etap charakteryzuje się skurczami mięśni i wahaniami częstości oddechów i ciśnienia krwi.

Jednak osoby z zaburzeniami zachowania podczas snu REM odgrywają swoje sny. Dokładne przyczyny tego zjawiska pozostają niejasne, ale pacjenci często zgłaszają doświadczanie brutalnych snów podczas zaburzeń zachowania podczas snu REM, w tym ściganie lub angażowanie się w samoobronę. Kiedy śpią, mogą krzyczeć, jęczeć, krzyczeć, kopać, uderzać i miotać się.

Niestety takie działania często skutkują kontuzjami, takimi jak upadki z łóżka czy przypadkowe zranienie partnera. Podczas snu około 60 procent pacjentów z tym zaburzeniem i 20 procent ich partnerów łóżkowych doznaje urazów.

Dokładne testy, w tym badanie snu, są niezbędne do ustalenia, czy pacjent ma zaburzenie zachowania podczas snu REM, a nie inne zaburzenie snu, takie jak obturacyjny bezdech senny, który charakteryzuje się przerwami w oddychaniu podczas snu. Chociaż to zaburzenie może wystąpić w każdym wieku, objawy zwykle pojawiają się u osób w wieku 40 i 50 lat. Leki przeciwdepresyjne są najczęstszą przyczyną zaburzeń zachowania podczas snu REM u osób poniżej 40 roku życia, dotykając w równym stopniu zarówno biologicznych mężczyzn, jak i kobiety. Jednak po 50 roku życia częściej występuje u biologicznych mężczyzn.

Przyczyny zaburzeń zachowania podczas snu REM

Podstawowa przyczyna zaburzeń zachowania podczas snu REM pozostaje słabo poznana. W niektórych przypadkach nie można zidentyfikować wyraźnej przyczyny. Istnieją jednak przypadki, w których zaburzenie można przypisać określonym czynnikom, w tym obturacyjnemu bezdechowi sennemu, narkolepsji, zaburzeniom psychicznym, stosowaniu leków przeciwdepresyjnych, zaburzeniom autoimmunologicznym i uszkodzeniom mózgu, które są obszarami uszkodzonej tkanki mózgowej.

Niezależnie od konkretnej przyczyny, zaburzenie zachowania podczas snu REM może być związane z synukleinopatiami, grupą zaburzeń neurodegeneracyjnych charakteryzujących się gromadzeniem się agregatów białka α-synukleiny w komórkach mózgowych. Choroba Parkinsona jest najczęstszym zaburzeniem neurodegeneracyjnym w tej grupie, podczas gdy inne obejmują otępienie z ciałami Lewy’ego, zanik wielu układów i czystą niewydolność autonomiczną.

Zaburzenia zachowania podczas snu REM mogą potencjalnie ujawnić się przed wystąpieniem tych chorób lub na dowolnym etapie postępu choroby.

Związek między zaburzeniami snu REM a demencją

Związek między zaburzeniem zachowania podczas snu REM a zaburzeniami neurodegeneracyjnymi, zwłaszcza demencją, rodzi ważne pytania dotyczące potencjalnej roli tego zaburzenia snu jako wczesnego wskaźnika lub czynnika ryzyka tych stanów. Chociaż potrzebne są dalsze badania, aby w pełni wyjaśnić związek, kilka badań dostarczyło cennych spostrzeżeń.

W jednym badaniu przeprowadzonym przez naukowców z Mayo Clinic w Stanach Zjednoczonych obserwowano osoby z zaburzeniami zachowania podczas snu REM przez średnio 12 lat. Odkrycia ujawniły, że około 81 procent uczestników ostatecznie rozwinęło zaburzenie neurodegeneracyjne, przy czym najczęstszym skutkiem była demencja.

W innym badaniu opublikowanym w czasopiśmie Brain zbadano długoterminowe rokowanie pacjentów z zaburzeniami zachowania podczas snu REM. Naukowcy odkryli, że po 12 latach obserwacji u około 73 procent pacjentów rozwinęło się zaburzenie neurodegeneracyjne, takie jak choroba Parkinsona lub otępienie z ciałami Lewy’ego.

Chociaż potrzebne są dalsze badania, aby odkryć dokładne mechanizmy i opracować ukierunkowane terapie, rozpoznanie potencjalnego znaczenia zaburzeń zachowania podczas snu REM w kontekście chorób neurodegeneracyjnych jest kluczowym krokiem naprzód. Wczesna identyfikacja i interwencja mogą potencjalnie opóźnić lub złagodzić postęp tych wyniszczających schorzeń, ostatecznie poprawiając jakość życia osób z grupy ryzyka.

Dzięki zrozumieniu leżących u ich podstaw mechanizmów i zbadaniu powiązań między zaburzeniami zachowania podczas snu REM a zaburzeniami neurodegeneracyjnymi, naukowcy mogą przyczynić się do rozwoju metod wczesnego wykrywania i ukierunkowanych interwencji, ostatecznie dążąc do poprawy jakości życia osób zagrożonych tymi niszczycielskimi stanami.